جمعه 90 آبان 6 , ساعت 11:6 صبح
گری اولدمن با حضور در مجموعه‌ای از نقش‌های تاریخی و هیولاهای داستانی، همیشه به عنوان یک بازیگر همه‌فن‌حریف و جسور مطرح بوده است.
میشائیل فاسبیندر در جشنواره فیلم ونیز پس از دریافت جایزه بهترین بازیگر مرد به کسی ادای احترام کرد که خود می‌توانست برنده این جایزه باشد.
فاسبیندر گفت: «از وقتی 14 ساله بودم فیلمهای گری اولدمن را دنبال می‌کردم.»
حرف فاسبیندر بیش از آن‌که یک سخنرانی داغ در لحظه باشد، پیامی بزرگ‌تر در خود داشت. او که این روزها در «جین ایر» بازی می‌کند شاید بازیگر بانفوذ دهه بعد باشد، اما اولدمن 53 ساله که با «تعمیرکار، خیاط، سرباز، جاسوس» در بخش مسابقه این دوره جشنواره ونیز حضور داشت، به درستی بهترین بازیگر بریتانیایی نسل خود محسوب میشود.
او در دهه 1980 با بازی در فیلم تلویزیونی «در این فاصله» به کارگردانی مایک لی و بازی در نقش «سید ویشس» در فیلم سینمایی «سید و نانسی» ساخته الکس کاکس به شهرت رسید.
اولدمن از آن زمان تاکنون با حضور در مجموعه‌ای از نقش‌های تاریخی و هیولاهای داستانی با لهجه‌های غیر عادی، همیشه یک بازیگر همه‌فن‌حریف و جسور بوده است. ری وینستون دیگر بازیگر بریتانیایی یک‌بار از دوست خود به عنوان «نابغه» یاد کرد.
گری اولدمن در «تعمیرکار، خیاط، سرباز، جاسوس» به نقش جرج اسمایلی ظاهر شده است
وقتی از اولدمن می‌پرسیم چه حرفی برای فاسبیندر جوان و ماشین هالیوود دارد که حدود 20 سال بخشی از آن بوده، در حالی که چشمانش برق می‌زند، می‌گوید: «فکر نمی‌کنم او به هیچ یک از توصیه‌های من نیاز داشته باشد. به نظرم او فوق‌العاده است. یک چیز حسابی. وقتی حرفش را درباره خودم شنیدم، به خودم گفتم، پسر، یک روز این حرف درمورد خودت گفته میشود.»
اولدمن روزهای شلوغی را می‌گذراند. او این روزها مرتب بین لس آنجلس و اروپا در رفت و آمد است. اولدمن در لس آنجلس در سومین «بتمن» کریستوفر نولان بار دیگر نقش جیم گوردون پلیس شجاع را بازی می‌کند و در همین حال در اروپا در حال تبلیغ فیلم «تعمیرکار، خیاط...» است.
شاید این ذهنیت باشد که اولدمن - که در لس آنجلس زندگی می‌کند - از هر لحظه حضور در یک پروژه اساسا انگلیسی لذت برده است.
او در «تعمیرکار، خیاط...» به نقش جرج اسمایلی - «جاسوس جاسوس‌ها» - پا جای پای الک گینس می‌گذارد و سردسته گروهی بازیگر درجه یک شامل کالین فیرث، جان هرت، بندیکت کامبربچ و مارک استرانگ است.
«تعمیرکار، خیاط...» با اقتباس از رمان پرفروش جان لو کاره ساخته شده و داستان آن در دهه 1970 و دوران جنگ سرد روی می‌دهد.
وقتی یک جاسوس در اداره اطلاعات خارجی بریتانیا (ام آی 6) اطلاعات محرمانه را در اختیار روس‌ها قرار می‌دهد، تحقیق درباره این موضوع به اسمایلی، فرد وفادار و دست راست «کنترل» (هرت) واگذار میشود.
اسمایلی باید با کمک تنها چند همکار قابل اعتماد مجرم را پیدا کند. او برای رسیدن به هدف باید از «تعمیرکار» (فیرث)، «خیاط» (توبی جونز) و «سرباز» (کایران هایندز) جلوتر باشد و در همین حال مامور خودسر (تام هاردی) را زنده نگه دارد.
اولدمن می‌گوید: «این لحظه‌ها فوق‌العاده هستند، چون خیلی کم پیش می‌آیند. فکر کنم با فیلمنامه، اطلاعات، توماس (توماس آلفردسون، کارگردان) و این بازیگران با نوعی کیمیاگری روبرو هستیم و این کاری جسورانه است، چون «تعمیرکار، خیاط...» نه یک فیلم «بورن» است و نه یک «جیمز باند». باید ببینی و گوش بدهی. فکر کنم مردم آماده دیدن چنین فیلمی هستند.»
اسمایلی اولین نقش اصلی اولدمن در چند سال اخیر است. با وجود موفقیت‌های اولدمن به عنوان بازیگر همه‌فن‌حریف نقش‌های مختلف مانند لی هاروی اسوالد («جی‌اف‌کی»)، بتهوون («عزیز جاودانه») و کنت دراکولا («دراکولا»)، ما در 10 سال اخیر چیز زیادی از او ندیده‌ایم.
گری اولدمن و فرانسیس فورد کوپولا در پشت صحنه فیلم «دراکولا»
در این مدت بازی در نقش‌هایی چون گوردون در فیلمهای «بتمن» و سیریوس بلک در سری فیلمهای «هری پاتر»، هر چه بود، حداقل مانع حضور او در نقش شخصیت‌های منفی کلیشه‌ای شد. به قول خودش: «10 سال گذشته را در فانتزی گذراندم و کارهای دیگر انجام دادم.»
یکی از این «کارهای دیگر» بزرگ کردن دو پسرش، گالیور (14 ساله) و چارلی (12 ساله) از دونیا فیورنتینو همسر سابقش است که سال 2001 از او جدا شد. (اولدمن پیش از آن دو بار دیگر هم ازدواج کرده بود؛ بار اول با لسلی منویل بازیگر بریتانیایی که از او پسری به نام الفی دارد و بار دوم با اوما تورمن).
خودش می‌گوید: «یک جورهایی زندگی خانوادگی به هم ریخته داشتم، تا اینکه خودم را با این دو پسر جوان پیدا کردم. هم ترسیده بودم و هم هیجان‌زده بودم. فقط می‌خواستم در کنارشان باشم.»
اولدمن با شور و شوق از کار در خانه و بخصوص صبح‌ها، می‌گوید. «عاشق این هستم که صبح‌ها آن‌ها را از خواب بیدار کنم، صبحانه درست کنم و به مدرسه ببرم.»
او ادامه می‌دهد: «من یک مادر افتخاری هستم. بچه‌ها هنوز با چند نفر از دوستان دوران پیش دبستانی ارتباط دارند. ما رابطه نزدیکی با آن‌ها و خانواده‌شان داریم و همچنان همدیگر را می‌بینیم. من یکی از آن مامان‌ها هستم!»
شنیدن این حرف‌ها از مردی که کارنامه‌اش پر از شخصیت‌های روانی است و حتی در نقش‌های مثبت هم خیلی پرحرارت ظاهر میشود، کمی عجیب به نظر می‌رسد.
دوران کودکی او در نیو کراس در جنوب لندن سخت گذشت. پدرش که یک دائم‌الخمر بود، وقتی او هفت ساله بود خانواده را رها کرد. (خود اولدمن مدت‌ها گرفتار الکلیسم بود، اما در دهه 1990 اعتیاد خود را ترک کرد).
هرچند خود اولدمن اصرار دارد «Nil by Mouth» اولین تجربه کارگردانی‌اش در سال 1997 که فیلمی بسیار موفق از کار درآمد، یک زندگی‌نامه شخصی نیست، اما تصویر هولناک او از یک خانواده در جنوب لندن در این فیلم به جرات تداعی‌کننده زندگی خود اوست.
اولدمن در این فیلم از خواهر بزرگ خود لیلا مورس به عنوان بازیگر استفاده کرد و یکی از ترانه‌های ضبط‌شده مادرش را هم در پایان فیلم گنجاند. مادر اولدمن که اکنون 92 ساله است به لس آنجلس نقل مکان کرده و اکنون با فرزندان و نوه‌هایش زندگی می‌کند.
اولدمن در جوانی طرفدار تیم فوتبال میلوال بود و بعد به دیدن بازیهای منچستر یونایتد به ورزشگاه می‌رفت تا جرج بست فوتبالیست محبوب خود را ببیند.
گری اولدمن در صحنه‌ای از فیلم «لئون» به کارگردانی لوک بسون
وقتی از او می‌پرسیم دلش برای رفتن به استادیوم و دیدن بازیهای فوتبال تنگ نشده، به صندلی خود تکیه می‌دهد و دستانش را پشت سرش می‌گذارد و می‌گوید: «بامزه است. مادرم همین اواخر داستان جالبی درمورد پدرم تعریف کرد. مادرم پس از جنگ مدیر یک آموزشگاه شبانه‌روزی فوتبال بود. بازیکنان میلوال آنجا بودند. قبلا می‌دانستم پدرم یک جورهایی با تیم ذخیره‌های میلوال ارتباط داشت، اما دو هفته پیش مادرم گفت پدرم برای تیم اصلی میلوال بازی هم می‌کرد و در چند بازی مهم حضور داشت.»
اولدمن ادامه می‌دهد: «در آشپزخانه بودیم. به مادرم گفتم، «الان باید این را به من بگویی؟» واسه پنج دقیقه از اینکه فهمیدم پدرم یک فوتبالیست حرفه‌ای بوده متعجب شدم. خوشحال و مفتخر بودم.»
دوباره به بحث نقش اسمایلی در «تعمیرکار، خیاط...» برمی‌گردیم. وقتی از اولدمن درباره این نقش می‌پرسیم، پاسخ می دهد: «این قدر نقش خوبی بود که نمی‌شد آن را رد کرد.»
او با اشاره به تفاوت کار خود و الک گینس درمورد شخصیت اسمایلی می‌گوید: «اسمایلیِ گینس کسی است که می‌توانید او را در آغوش بگیرید. مال من سردتر است. به نظرم یک جور سنگدلی در اسمایلی هست که هم در کتاب و هم در فیلم ما نمود دارد.»
اولدمن در پایان اذعان می‌کند اسمایلی به نوعی سلیقه بازیگری او را از نو تعریف کرد. «قطعا دوباره دوست دارم در نقش‌های اصلی بازی کنم. متوجه شدم طرفدارانی دارم که واقعا خوشحال می‌شوند من را دوباره روی زین ببینند.»
نوشته شده توسط مجتبی فروتن تنها | نظرات دیگران [ نظر]
